Μετά την Ολλανδία (The Next Web Conference) και την Γαλλία (LeWeb), είχε έρθει η σειρά της Γερμανίας. Δεν βρέθηκα στο DLD Conference 2012 γιατί.. θυμήθηκα να κάνω αίτηση μόλις μία εβδομάδα πριν την έναρξη του. Όταν όμως έγινε η πρόταση στο www.away.gr να καλύψει ως blogging partner το NEXT Berlin 2012, ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω αυτή την ευκαιρία.
Δευτέρα βράδυ με Πέμπτη πρωί βρέθηκα στο Βερολίνο για το NEXT Berlin 2012. Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα τόσο οργανωμένα σε ένα τέτοιο συνέδριο. Είχα δει εξαρχής ολόκληρο το πρόγραμμα και τα sessions, είχα κάνει την σχετική έρευνα για τους ομιλητές και πήγαινα με συγκεκριμένους στόχους. Εξάλλου, σε ένα συνέδριο στο οποίο διεξάγονται παράλληλα 6-7 sessions, οφείλεις να βρεις τι είναι πιο κοντά στα ενδιαφέροντα σου, εργασιακά και μη.
Όμως, εκτός από τα sessions που παρακολούθησα (και μπορείς να διαβάσεις εδώ τα σχετικά κείμενα), είδα φίλους που είχα καιρό να δω και γνώρισα ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα απ' όλη την Ευρώπη. Ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών ήταν η δυνατότητα τους να καταλάβουν ότι οι επιχειρήσεις, το διαδίκτυο, τα κοινωνικά δίκτυα και οτιδήποτε άλλο μας περιβάλλει, αλλάζει με τρομακτικούς ρυθμούς. Όλοι έδειχναν να καταλαβαίνουν αυτές τις αλλαγές και, κυρίως, έδειχναν να συνειδητοποιούν ότι οφείλουν να παίξουν σύμφωνα με τους καινούριους κανόνες, να εξελιχθούν και να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες.
Ένα ακόμα κοινό στοιχείο όσων ανθρώπων γνώρισα στο Βερολίνο ήταν ότι δεν παραμένουν στατικοί. Αλλάζουν δουλειές, ξεκινούν να χτίζουν νέα πράγματα, αποδέχονται τα λάθη τους, πιστευούν ό,τι κάνουν και υποστηρίζουν τις επιλογές τους. Το κυριότερο όμως, δεν φοβούνται να βρεθούν εκτός της δικής τους comfort zone και να δουν πώς αντιδρούν εκεί. Άγνοια κινδύνου;
Ίσως κάποιος να το έλεγε έτσι, αν και προσωπικά διαφωνώ. Όμως, αυτή η νοοτροπία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την επικρατούσα νοοτροπία στην χώρα μας. Φοβόμαστε να μείνουμε χωρίς δουλειά. Φοβόμαστε να ξεκινήσουμε κάτι καινούριο. Φοβόμαστε να ζήσουμε και παραμένουμε ικανοποιημένοι με μία "θεσούλα στο δημόσιο" όπως έλεγαν οι γιαγιάδες. Ως λαός, πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε μία κατάσταση άρνησης, δεν μπορούμε ακόμα να αποδεχτούμε και να αντιμετωπίσουμε όλες αυτές τις αλλαγές που έρχονται (και έχουν ήδη έρθει σε μεγάλο βαθμό).
Την Παρασκευή, λίγες ώρες αφότου επέστρεψα από το Βερολίνο, βρέθηκα στην Θεσσαλονίκη για το τρίτο TEDx Thessaloniki (διάβασε εδώ την πλήρη ανασκόπηση του). Στις 12 σχεδόν ώρες που κράτησε το event, έγιναν 15 ομιλίες που είχαν έναν κοινό στόχο: να εμπνεύσουν τους παρευρισκόμενους (φυσικά ή εικονικά) για να βρουν το θάρρος να δημιουργήσουν. Άλλες ομιλίες ήταν πολύ καλές και up to the point ενώ άλλες όχι τόσο. Δεν έχει σημασία όμως αυτό γιατί το event πέτυχε τον σκοπό του. Οι 700 (!) παρευρισκόμενοι ήταν εκεί για να ακούσουν, να μιλήσουν, να ανταλλάξουν απόψεις και να ανοίξουν το μυαλό τους. 700 άνθρωποι με διάθεση να αλλάξουν κάτι στην καθημερινότητα τους και στην ζωή τους.
Σήμερα, 10 μέρες μετά από όλη αυτή την Οδύσσεια (που απόλαυσα 101%) μία και μόνο σκέψη στριφογυρίζει στο μυαλό μου:
Αν όχι τώρα, πότε;